Samen met Lale Gül stond Sybilla Claus 1 februari 2025 in het magazine VROUW van De Telegraaf. Het was een geinige dag met een visagiste die ons om de beurt mooi maakte, en een fotografe (Brenda van Leeuwen) die ons tig keer fotografeerde. Trouwens was in ons gezelschap ook Henriëtte Verbeem, een leuke feministe die partner is bij & Female Capital, waar ze zorgt voor meer vrouwen in de top van het bedrijfsleven. Dit is de tekst van het interview door Hester Zitvast. Bedankt dames en bedankt voor de coördinatie Marian Konings, adjunct art director VROUW.

‘Buig niet, blijf rebels’

 Sybilla Claus (65) heeft een LAT-relatie en is antropoloog, journalist en schrijver. Recent verscheen van haar hand Gender Rebels, een boek dat onderzoekt waarom het zo slecht gaat met de meiden van nu.

 Als kind…

“…sprak ik me niet uit, ik was verlegen en stil. Mijn moeder was overbeschermend. Ze werkte net als mijn vader als onderwijzer, maar thuis deed zij álles terwijl mijn vader de krant las. Ik hielp met afwassen en strijken. Mijn broertje hoefde niets te doen. Hij was het prinsje en werd opgevoed tot zo’n driftkikker waar de straten nu vol van zijn. Op de middelbare school verloor ik die verlegenheid. Ik verdiepte me in onrecht, armoede en dierenleed.”

Als student…

“…werkte ik bij een vrouwenboekhandel. Ik had een enorme dorst naar kennis. Lesbische vrouwen, feministen, powervrouwen; we zochten elkaar op en maakten elkaar sterker. Heel anders dan de meiden nu, die meer solo het leven aan moeten en uren op hun telefoon zitten, waar het wemelt van seksisme en onechte schoonheidsidealen. Ik kom uit een bloeiende tijd met veel vrijheden. Jaren ‘90 doofde het feminisme. Wettelijk was alles geregeld, inclusief het homohuwelijk in 2001. Mede door de smartphone gaan kinderen minder op ontdekking uit. Het is een ervaringsblokker die leidt tot een verdedigingsmodus. ‘Ik voel me gekwetst’, lees en hoor ik vaak.”

Tienermeiden

“….krijgen borsten en billen en worden geseksualiseerd. Waar zij van het ideaal “dun met grote borsten” afgroeien, groeien jongens juist in hun gespierde ideaalbeeld. Op de basisschool is kankerhoer een normaal woord geworden. Waar vroeger anorexia een rage was, denken veel meiden nu in een verkeerd lichaam te zitten. Dat kán helemaal niet. Het is de kunst je lijf te accepteren. Daar moet je de tijd voor nemen. Als kind mag je niet autorijden, drinken of stemmen, maar wel aan de hormonen omdat je denkt dat je een jongen bent – of omgekeerd. Het is een roep om aandacht. Therapie is de juiste weg. Niet medisch ingrijpen.”

Een blad voor de mond…

“…neem ik niet. Er is zelfcensuur. Je moet woke zijn, deugen. Mijn boek ‘Gender Rebels’ wordt genegeerd door linkse media. No debate; je mag geen andere mening hebben. Kwalijk. Er is een wetsvoorstel om therapeuten te straffen als ze niet meegaan in het verhaal van genderdysfore kinderen. Ze mogen niet uitzoeken er iets anders aan de wens om in transitie te gaan ten grondslag ligt. Ik hou mijn hart vast. Iedereen moet buigen, ook met zoiets als voornaamwoorden. Waarom zou zij/haar gebruiken in mijn bio? Of: ‘Een mens menstrueert’? Alleen vrouwen menstrueren. Het is nooit: ‘Een mens met zaadcellen.’ Een aanval op vrouwen en het vrouwelijk lichaam.”

Vrouwen…

“…moeten voortdurend inschikken. Mannen die zeggen vrouw te zijn en in een vrouwengevangenis willen, of op de vrouwenafdeling van een daklozenopvang of in meidenteams te willen sporten; dat klopt niet. Vrouwen zijn niet bedoeld als schild voor mannen met problemen. Wij zijn fysiek het zwakkere geslacht en seksueel kwetsbaar. Laat veilige ruimtes voor vrouwen met rust.”

Feministes…

“…die zich hierover uitspreken, zoals ik, worden online bedreigd met verkrachting en dood. In Utrecht moest een peloton ME’ers een kleine bijeenkomst van vrouwen beschermen tegen honderden queer activisten – vooral radicaal linkse jongens. Het is pure vrouwenhaat. Afschuwelijk. De essentie van mijn boek is: Buig niet, maar blijf rebels en moedig.”